Een van de dingen waar ik geen rust in kan vinden, en me dus niet in kan be-rusten, is de ellende die mensen elkaar bewust en onbewust aandoen: in organisaties, in conflicten, in discussies, in oorlogen.
Tijdens de opleiding Servant Leadership heb ik voor mijn eindpresentatie getracht hier woorden en beelden aan te geven. Graag wil ik dat hier ook delen, mede getriggered door wat er nu weer allemaal gebeurd in de Oekraïne, maar ook ingegeven door de berichtgeving over 'Islamitisering', 'Homo-haat', nou ja, zet het 8 uur journaal maar op: voorbeelden genoeg.
Hoe ontstaat 'realiteit': een vleugje social constructionisme
Door woorden te geven aan iets wat gebeurd geven mensen betekenis en wordt de realiteit zoals we die ervaren door ons geschapen... Zonder die woorden heeft het voor ons geen of onvoldoende betekenis.
Met die woorden projecteer jij jouw betekenis over de gebeurtenis en geef je dus betekenis eraan.
Maar wat nu als je hetgeen gebeurd is niet hebt gezien, is het dan niet gebeurd?
En wat nu als iemand zijn betekenis projecteert over een gebeurtenis die jij ook hebt gezien maar waar jij een andere betekenis aan geeft: wat is er dan anders aan wat er feitelijk gebeurd is?
“Ik zag een vogel opvliegen, wat prachtig en gracieus” <> “Ik zag een vogel opvliegen, een zwarte raaf... opletten nu voor ongeluk”
Betekenis geven
We kunnen ook woorden aan onszelf geven om duidelijk te maken WAT we zijn en waar we voor staan. Bedoeld en onbedoeld geven we hiermee in de ogen van de ander waarde aan onszelf en daarmee direct ook aan de ander:
Ik ben Oekraïner < > Ik ben Rus
Ik ben blank < > Ik ben gekleurd
Ik ben man < > ik ben vrouw
Ik ben getrouwd < > ik ben samenwonend
Ik ben Katholiek < > ik ben Moslim
Ik ben vader < > ik ben kinderloos
Door die 'wat' woorden ontstaat mogelijkheid tot dialoog, discussie maar ook oorlogen, kruistochten, haatcampagnes, discriminatie, etc.
Oplossing zit niet in wat maar in dat!
Op het moment dat je het WAT weglaat en daarmee de realiteit dus terugbrengt tot de nog 'betekenisloze' essentie, dan kun je jezelf ermee verbinden. Dan zie je beiden een vogel opvliegen en kun je ernaar kijken, dan kun je van je hoofd (waar woorden leven) in je gevoel blijven, dan kun je contact en verbinding maken met de ander en gezamenlijk naar de gebeurtenis kijken en er gezamenlijk waarde aan geven. Waarde die niet per definitie gelijk hoeft te zijn, maar omdat je als het ware naast elkaar staat en in contact en verbinding bent is dat oké.
In essentie gaat het er dus om DAT ik ben en niet WAT ik ben. Als we dat kunnen zien en als we dat als uitgangspunt kunnen omarmen (en dus elkaar), dan gaat de wereld er volgens mij een stuk mooier uitzien. Daar hebben we geen regeringen, kerken, gemeenschappen, etc. voor nodig... dat kun je helemaal alleen en wel nu:
Ik ben < > ik ook
Interessant?
Sharing = Caring ㋛
Wil je meer weten of vrijblijvend een keer samen over de voor jou of jouw organisatie toegevoegde waarde van mijn diensten klankborden? Voel je vrij om Contact op te nemen, ik kom graag een keer op bezoek voor een goed gesprek!