Als ik met een binaire bril naar de leiderschaps-wereld om me heen kijk, dan zie ik 2 soorten 'leiders': leiders en lijders.
Paradox?
Wat het verschil is, dat spreekt duidelijk uit het tegenovergestelde gevoel dat beide woorden oproepen. Wie wil er nu (op een enkele uitzondering na) een lijder zijn?
Ergens (of wellicht: ooit) willen we allemaal wel een leider zijn en dromen we van grootse zaken, we willen iets neerzetten / achterlaten, gerespecteerd worden, herinnerd worden...
Maar paradoxaal genoeg vergroten we met iedere poging om een (grotere) leider te worden de kans op het zijn van een (grotere) lijder...
Zijn of worden?
Daar waar je er wel voor kunt kiezen om leider te zijn, kun je niet kiezen om leider te worden.
Leider worden is namelijk geen keuze van jou, maar een keuze van je volgers: de mensen die in je geloven, de mensen wiens diepste droom het is om iets te betekenen in deze wereld, om verschil te maken, om iets neer te zetten waar ze oprecht trots op kunnen zijn, de mensen die met jou als leider de meeste kans van slagen hiervoor zien.
Mensen die in jou vertrouwen en in jou geloven: op dat moment, op die plek, onder die omstandigheden. Als deze mensen aan jou vragen om hun leider te worden, pas dan kun jij ervoor kiezen hun leider te zijn.
En een lijder dan?
Een lijder is vaak iemand die om persoonlijk gewin (zucht naar aanzien, status, macht, ego) graag leider wil worden. Of iemand die aangesteld wordt 'van boven af' als leider, omdat hij / zij de beste kaarten heeft om het bedrijf te managen (let op: dat is geen leiden!). Een lijder kan ook iemand zijn die leider was maar dat ten dienste van zichzelf heeft gesteld: hij / zij heeft zijn eigenwaarde ervan afhankelijk gemaakt.
Ook een lijder wordt 'gevolgd', maar dat volgen is vaak geen keuze vanuit vrijheid maar een keuze vanuit onvrijheid: de 'gouden handboeien', het zal mijn tijd wel duren, het is maar werk, de arbeidsmarkt is moeilijk, etc.
Als lijder zal de schoen altijd blijven wringen: je hebt alle uiterlijke kenmerken van een leider, maar er mist iets... en hoe harder je probeert om die schoen te laten passen hoe harder het gaat wringen. Jouw energie en je passie zijn dan niet meer gericht op het verwezenlijken van de droom van je 'volgers', maar je drang tot het zijn van een leider (en alle voordelen daarvan) richt al jouw energie op jezelf...
De paradox
Als jouw oprechte intentie is om met passie en geheel belangeloos jezelf in te zetten voor jouw droom, waarbij je de mensen om je heen in staat stelt om te groeien. En het moment, de plek en de omstandigheden vereisen dat jij de leider op dat ogenblik bent, dan wordt je dat vanzelf. Doordat je intentie bij je passie en droom ligt en het groeien van jouw volgers positief hieraan bijdraagt, voorkom je dat je een lijder wordt door ook zelf weer een volger te kunnen worden.
Een volger van een nieuwe leider, die door jouw bevlogen leiding gegroeid is om op dat moment, op die plek en onder die (gewijzigde) omstandigheden het beste te zijn voor al zijn / haar volgers.
Daarin onderscheidt de leider zich van de lijder.
En jij?
Wie ben jij, wie volgt jou nou echt vanuit vrijheid, wie volg jij?
Hoe zit het met jouw vrijheid om te volgen?
Ben jij een echte leider of toch een lijder?
Interessant?
Sharing = Caring ㋛
Wil je meer weten of vrijblijvend een keer samen over de voor jou of jouw organisatie toegevoegde waarde van mijn diensten klankborden? Voel je vrij om Contact op te nemen, ik kom graag een keer op bezoek voor een goed gesprek!