De Europese Parlementsverkiezingen 2014 zijn net afgerond. Met een opkomst percentage van slecht 37% in Nederland zet mij dat aan het denken: wat is de reden waarom mensen niet eens meer de moeite nemen om te stemmen? Zien ze het belang niet? Zijn ze teleurgesteld in de huidige zittende politieke partijen? Hebben de partijen het belang niet goed gecommuniceerd? Willen ze niet bijdragen aan 'de verrijking aan de top'?
Samen-leving?
Mij baart dat zorgen. Op het moment dat er in een samen-leving een grote groep in feite aangeeft dat ze er geen belangstelling voor hebben of protesteren door niet te stemmen, wat is dan de waarde van het 'samen' als samen door het systeem wordt vertaald naar het laagste percentage (37%) en niet naar de grootste groep (63%).
We are the champions!
Wat mij echter nog meer zorgen baart zijn de triomfantelijke berichten van de politieke partijen met dito breed lachende politici die kreten van overwinning en groei 'scanderen'...
“CDA-leider Sybrand Buma is 'dolblij' met de uitslag van de Europese Verkiezingen”
“Zijn D66-collega Alexander Pechtold reageerde eveneens opgetogen, ondanks dat het CDA de partij voorbijstreefde. 'Het is heel mooi dat we zijn gestegen en dat we de meeste stemmen hebben gekregen', aldus de D66-leider.”
“PVV-leider Geert Wilders reageerde verheugd op de vier zetels. Donderdag leek de teller te blijven steken op drie. "Geweldig toch vier zetels!!!”
“... Desondanks ziet SP-leider Emile Roemer zijn partij als morele winnaar. 'Dit zijn voor ons de beste Europese verkiezingen ooit. We zijn 2,5 procent gestegen en dat is ontzettend knap en daar ben ik ontzettend trots op', aldus Roemer.”
“VVD-lijsttrekker Hans van Baalen zegt 'trots' te zijn dat zijn partij 'op eigen kracht' drie zetels heeft behaald”
psychologische immuunsysteem – hoe falen succes wordt
Ik snap wel waar dat vandaan komt: volgens mij zijn politici namelijk ook maar gewoon mensen en hebben zij dus ook 'last' van hun psychologische immuunsysteem: Een systeem dat ervoor zorgt dat wanneer je tot aan je oogleden in de sh*t zit je jezelf uiteindelijk toch echt gelukkig voelt (zie onderstaande video van Dan Gibson). Hij verklaart wetenschappelijk hoe bijvoorbeeld iemand die jaren onterecht in de gevangenis heeft gezeten bij zijn vrijlating zegt “dit was het beste wat me is overkomen, ik ben er een beter mens van geworden”
Waarschijnlijk is het zo ook voor onze politieke kopstukken: “Ze hebben gefaald en worden om de oren geslagen door scepticisme, ze worden nog alleen door hun eigen achterban vertrouwd en een groot deel van de stemmers stemt waarschijnlijk op hun omdat hun ouders dat ook doen” maar toch staan ze te juichen en vieren ze een feestje: “We zijn op het goede pad”...
Ik zit zelf nog (tevergeefs) te wachten tot mijn psychologische immuunsysteem hier tegen aanslaat... tot die tijd blijf ik mezelf ergeren en verwonderen hoe het toch mogelijk is dat deze politici enige vorm van empathie en zelfreflectie missen en niet verder lijken te kijken dan naar de ja-knikkers om hun heen.
Gezien de percentages bij de landelijke en gemeenteraad verkiezingen en nu weer de europese parlementsverkiezingen vraag ik me af hoe lang ons huidige politieke systeem nog houdbaar is. Op welk moment wordt er ingegrepen, staat er een échte leider op, en wordt een échte dialoog aangegaan met de bevolking?
Wellicht dat dit blog hier een bijdrage aan levert, maar ik ben er bang voor dat ons psychologische immuunsysteem ook hiervan weer een juichverhaal weet te maken...
Interessant?
Sharing = Caring ㋛
Wil je meer weten of vrijblijvend een keer samen over de voor jou of jouw organisatie toegevoegde waarde van mijn diensten klankborden? Voel je vrij om Contact op te nemen, ik kom graag een keer op bezoek voor een goed gesprek!