Voorjaarsvakantie. Mijn vrouw had bedacht om een dagje naar Duinrell te gaan met de kinderen: het Tikibad... Nu ben ik daar zo'n 20 jaar geleden zelf voor het laatst geweest en ik hou wel van een zwembad waar je ook andere dingen kunt doen dan zwemmen, dus: Tikibad it is.
Aangekomen bij het Tikibad merkte ik dat ik automatisch ging vergelijken met hoe ik het me nog kon herinneren van vroeger... Het zag er toch deels een beetje 'uitgeleefd' uit, zoiets als dat het zijn hoogtij dagen wel gehad had, maar dat geldt natuurlijk voor mijzelf ook :)
Voor de kinderen geen enkel probleem trouwens, fantastisch en inspirerend om te zien hoe zij zich kunnen vermaken, maar ook hoe fijn ze het vinden om dingen samen te doen en gezien te worden door papa en mama: grote, niet te onderdrukken grijnzen van oor tot oor op hun gezicht als ze in volle vaart van de zoveelste glijbaan af gesneld komen.
Ik leer ontzettend veel van mijn kinderen hierdoor! Ik voel mij zo bevoorrecht dat ik dit mag meemaken, ik voel mij ook bevoorrecht dat ik mezelf toesta om dit mee te maken... het kan namelijk ook anders...
De stoelendans en Het Nieuwe Zwemmen
Bij binnenkomst in het zwembad zoek ik altijd een plek waar we onze spullen neer kunnen zetten. Het valt mij dan altijd op dat er op veel stoelen wel iemand zit, maar wat nog meer opvalt dat er op nog meer stoelen een handdoek hangt... herkenbaar?
Als je dan richting het water kijkt valt mij ook op dat er toch wel een aantal ouders zijn die met de rug naar de kinderen staan en de ruimte rondturen voor beweging bij de stoelen: staat er iemand op... komt er een stoel vrij... Is er beweging, dan is het net of de muziek stopt en 'rennen' mensen naar de vrijgekomen stoel om zich er bijna letterlijk op te storten... Het nieuwe zwemmen?
Wat mij nog meer opvalt is dat als je regelmatig eens rond kijkt, de stoelen met de handdoeken toch veelal vrij zijn en vrij blijven (op die handdoek na dan), er zit dan een vader of moeder tussen in een boekje te lezen, als de kinderen uit het water komen om iets te eten of drinken dan gaan ze vaak nog niet eens zitten en rennen zo weer terug het water in... Als je oogcontact probeert te maken met zo'n persoon, dan merk je dat deze zich hier toch wel een beetje opgelaten door voelt, je voelt ze dan denken: “vooral geen aandacht terug geven, zo meteen vraagt ie of de stoel vrij is...”
Waarom bieden mensen die stoelen niet aan aan b.v. ouderen die hierdoor nu op de rand van het zwembad moeten zitten? Hoe zit dat met respect voor anderen?
Ingrijpen of niet?
Wij waren eens in Frankrijk op vakantie, rond het middag uur werd het animatieteam omgetoverd tot een boeven- en politiegroep die het zwembad in renden. Er werd verzocht aan een ieder in het zwembad om terug te gaan naar de plek waar je handdoek lag, het zwembad moest leeg... Het animatieteam voerde een toneelstukje op en na afloop toen het zwembad helemaal leeg was haalden zij alle handdoeken van de stoelen waar niemand zat. Die kon je later in de middag ophalen bij de animatieplek...
Ik vond dat een zeer ludieke manier om als eigenaar hierop in te grijpen, de reacties van de mensen bij het halen van de handdoeken was wisselend: van excuses maken tot 'furieus' en alles daar tussen. Ja, leiderschap is keuzes maken en ook accepteren dat iedere keuze consequenties heeft.
Wat trouwens ook opviel was dat de dag erna het zelfde toneelstuk zich ook weer afspeelde, maar dat er nu in een keer kinderen met hun fietsje aangesneld kwamen en dat die vervolgens met een duidelijk slecht humeur en kleren aan op de handdoek gingen zitten tot het animatie team weer weg was... tja zo kun je natuurlijk er ook 'slim' mee omgaan... Leuk hè, zwemmen op de camping...
En dan naar leiderschap
Wat je hier in het zwembad ziet, zie je m.i. in het zakelijke leven ook: sommige mensen zijn niet altijd met b.v. hun klanten bezig, maar staan er vaak met de rug naartoe. Zijn met zichzelf bezig en hun positie en kijken waar een positie vrijkomt om die vervolgens te claimen en er vooral niet meer vanaf te komen. Resultaat is dat alle aandacht en energie naar binnen (in de organisatie) is gericht en dat er dus waardevolle energie verloren gaat: inefficiente inzet dus. Laat je dit gebeuren en vertrouw je erop dat het zich zelf oplost of grijp je hier als leidinggevende (op een ludieke manier) op in wetende dat dit consequenties heeft? Sta jij op? Of blijf je ook zitten...
Terug naar het zwembad
Toevallig staat er een stoel leeg, ik zit er koud in of er komt een oud vrouwtje rondturend voorbij... Ik vraag haar of ze mijn stoel wil, ja dat wil ze graag, ze praat over hoe fijn en over respect voor ouderen enzo... Ik ben blij, om even later nog eens om te kijken naar het vrouwtje... ik zag haar niet, maar wel haar handdoek... die hing over de stoel...
Onbetaalbaar
En ik, ik ren mijn kinderen achterna want ze hadden een nieuwe truc op die lange glijbaan, die wilden ze me toch echt leren... Ik heb een grijns van oor tot oor, mijn oudste dochter (9) komt naar mij toe en geeft me 'out-of-the-blue' een stevige knuffel: “dank je wel papa dat je dit met ons doet” zegt ze zachtjes. Had ik dat toch moeten missen als ik de stoelen aan het 'bewaken' was...
Interessant?
Sharing = Caring ㋛
Wil je meer weten of vrijblijvend een keer samen over de voor jou of jouw organisatie toegevoegde waarde van mijn diensten klankborden? Voel je vrij om Contact op te nemen, ik kom graag een keer op bezoek voor een goed gesprek!